|
We invite You to see photos in gallery
|
|
|
Jamniki Szorstkowłose
Są to psy, których popularność trwa niezależnie od panującej w świecie kynologicznym mody. Są doskonałymi myśliwymi, ale w dzisiejszych
czasach pełnią głównie rolę domowego pupila, pieszczocha i wspaniałego przyjaciela o własnym niepowtarzalnym charakterku.
Krótko o jamnikach szorstkowłosych:
- łagodne wobec otaczającego świata
- bardzo sprawne i wytrzymałe
- uwielbiają pływać
- są indywidualistami, chodzą własnymi ścieżkami
- niestety często szczekają bez wyraźnego powodu
- potrafią być złośliwe
Jamnik Szorstkowłosy to pies o bardzo dużym temperamencie, żywy, ruchliwy, potwornie ciekawski (wpycha wszędzie swój czarny nosek),
wesoły i chętny do zabawy. Potrafi się przywiązać do opiekuna i okazać miłość. Potrafi też być zaborczy w miłości o jego względy.
Bardzo źle znosi zmianę właściciela. Każe się zauważać i chce uczestniczyć we wszystkich rodzinnych działaniach. Należy uważać,
gdyż stworzenie to jest wrażliwe, źle znosi samotność, a i potrafi się na kogoś obrazić, jeśli mu podpadnie, na długi czas.
Cechuje go wrodzona ciętość i nieustępliwość. Jest śmiały, odważny ponad miarę i strasznie pewny siebie. Jest nieufny w stosunku do
obcych osób. Inne psy toleruje, ale nie pozostanie dłużny jeśli go zaczepią.
Trzeba pamiętać, że Jamnik Szorstkowłosy to wielki indywidualista obdarzony dużym poczuciem godności i niezależności. Jest uparty
i nie zawsze słucha się właściciela. Jest niesłychanie bystry, wszystko musi sprawdzić i powąchać. Jego charakter podporządkowany jest
instynktowi myśliwskiemu. Niedostatecznie pilnowany jamnik potrafi 'uciec w pole by popolować'. Ponadto domowy trawnik zazwyczaj jest mocno przekopany...
Ze względu na małe wymiary (standard osiąga do 9 kg) może mieszkać praktycznie wszędzie, nawet w niewielkim miejskim mieszkaniu.
Jamnik szorstkowłosy to pies użytkowy. Ma opinię znakomitego norowca. Poluje na lisy, borsuki i małe drapieżniki. Może pracować
jako pies płoszący ptactwo lub pies gończy lub aportujący drobną zwierzynę z lądu i z wody. Ma niesamowity węch (uwaga na delikatny
nos). Potrafi tropić ranną zwierzynę, nie boi się atakować nawet dzika.
Jamnik. Gdzie urodził się pierwszy szczeniaczek?
Prawdę mówiąc do dnia dzisiejszego historia tych niewielkich psów myśliwskich nie została dokładnie wyjasniona. Bardzo prawdopodobne jest,
że ich przodkami były psy gończe zwane Dachsbracke, występujące już od wielu stuleci na ziemiach germańskich. Najstarszą odmianą
jamnika jest jamnik krótkowłosy. My jednak zajmujemy się jamnikiem szorstkowłosym. Pierwszy taki pies pojawił się na początku
XX wieku dzięki krzyżówce jamnika krótkowłosego, sznaucera i krótkonożnego terriera. Najstarszy klub jamnika powstał w 1888r i
nazywa się Deutsche Teckelklub.
Kto powinien posiadać jamnika?
Właściciel jamnika powinien być osobą aktywną ruchowo, stanowczą i konsekwentną. Powinien też być osobą cierpliwą potrafiącą
rozmawiać z psem i mieć duże doświadczenie hodowlane. Zdecydowanie odradzamy jamnika jako towarzysza zabaw dla małych dzieci.
Wzorzec rasy:
Jest to pies niski, o krótkich nogach i wydłużonej sylwetce, mocno umięśniony. Włos jest przylegający i gęsty. Musi być twardy i sztywny z wyjątkiem kufy, brwi i uszu. Sierść na kufie tworzy bródkę, a nad oczami małe, krzaczaste brwi. Podstawowy kolor to dziczy (w różnych odcieniach) z podpalaniem. Zdarza się czasem, że występuje maść czarna lub czekoladowa podapalana. Głowa jest wydłużona 'jak to u jamnika' i zwęża się równomiernie w kierunku kufy. Grzbiet nosa lekko wysklepiony. Zgryz nożycowy lub cęgowy. Oczy mądre, owalne, niezbyt duże, osadzone z boku głowy, barwy z reguły ciemnoczerwonobrunatnej lub czarnobrunatnej. Uszy muszą być wysoko osadzone, w miarę długie (nie za bardzo) i zaokrąglone. Tułów mocny i muskularny. Mostek powinien być wysunięty do przodu, dzięki czemu powinno utworzyć się wgłębienie po obu jego stronach. Kończyny przednie dobrze umęśnione, łopatki długie, szerokie i skośne. Ramiona powinny być tej samej długości co łopatki. Stopy zwarte, lekko rozchylone na zewnątrz. Kończyny tylne dobrze umięśnione, podudzie krótkie, ustawione pod kątem prostym w stosunku do kości udowej. Ogon powinien być osadzony na linii grzbietu i zwężać się ku końcowi.
Korzystano z materiałów portalu
www.psy.pl